ما در سرویس رایتینگ کوچ کوشیده‌ایم هر نویسنده ایرانی یک مربی آنلاین نویسندگی را در کنار خود ببیند. چنان‌چه در حین نوشتن به مشکلی برخورید فقط کافی‌ست با تکمیل و ارسال یک تیکت، ظرف 24 ساعت شنیدار راهنمایی و کوچینگ مربیان نویسندگی ما باشید. در این قسمت از رایتینگ کوچ آنلاین همراه هستیم با نویسنده ایرانی که «هیچ چیز» نمی‌تواند از نوشتن ناامیدش کند. اما «همه‌چیز» برای وی آزاردهنده است. با رایتینگ کوچ مدرسه آرت کوچینگ ویژه آموزش نویسنده ایرانی همراه باشید.
1. لطفاً یه نام مستعار انتخاب کن.
ریحانه
2. در کودکی چه شکلی بودی؟
یک فرفری بی غم.
3. فکر می‌کنی چند سال سن داری؟
23
4. آیا «اختصار» کلمه‌ای طولانی است؟
بله.
5. اگر بهترین دوست خودت بودی با خودت مهربان‌تر بودی؟
بله…همیشه کنارش بودم نه فقط وقتایی که خودم حالم بده
6. به جواب چه سوالی نرسیدی؟
اینکه میخوام چیکارکنم تهش…چطوری مستقل بشم
7. اگه به خودت مشت بزنی و دردت بگیره قوی هستی؟
خیر.
8. اگه تمام خاطراتت پاک بشه چطور نویسنده ای میشی؟
متنای شادتری مینویسم
9. آیا میزانی از سانسور لازمه؟
فکرمیکنم اره
10. اگر زندگی‌نامه‌ت رو بنویسی بر چه مبنایی فصل‌بندی می‌کنی؟
قبل وبعد18سالگی…البته الان این نظرمه
11. اگر عشق پاسخ همه چیز باشد، پرسش چیست؟
چه چیزی ادم رو امیدوار میکنه به ادامه زندگی
12. چه چیزی می‌تونه تو رو از نوشتن متنفر کنه؟
هیچی
13. اگر به کسی توصیه کنید:«رهبر باش! نه پیرو» آیا اون شخص با پیروی از شما، رهبر می‌شه؟
خیر.
14. کم‌اهمیت‌ترین موضوعی که این‌روزها ترند شده از نظر تو چیه؟
دخالت کردن تو کارو زندگی هم
15. کوتاه‌ترین قصه‌ای رو که بلدی تعریف کن.
اون تویک مکانی بود که حس میکرد بهش تعلق نداره.حس میکرد تا الان هرمسیری رو که رفته اشتباه بوده.می خواست ازاین حال ازاین حس بیرون بیاد اما نمی دونست چطوری…نیاز داشت به یک آدم که بدون قضاوت حرفاشو بشنوه اول بعد بگه چطوری رها بشه…اون خودش رو دوست نداشت و این بدترین و بزرگترین مشکل بود.دنبال راه نجاته..دنبال یک نورامید…
چه کمکی از مدرسه آرت کوچ ساخته ست؟ لطفاً در 300 کلمه شرح بده.
همه چیز.
منتی عزیز.
ممنون که مجموعه‌ی آرت کوچینگ رو با روحیه‌ت آشنا کردی.
متاسفانه به جای همدردی، ضروری‌تره که تایید کنیم: بله! امید بالاترین سرمایه‌ی انسان برای ادامه‌ی زندگیه و بدون امید نمی‌توان هیچ موقعیتی رو تحمل کرد. اما اجازه بده که یادآوری کنیم:
همون‌طور که هیچ قهرمانی در محیط قهرمانانه به وجود نمیاد، امید هم در روشنی کمتر دیده می‌شه. اگر هنوز روزگاری رو با موهای فرفری و دور از غم متصور هستی، پس هنوز روزنه‌ای به نور وجود داره. متذکر می‌شیم که وقتی کسی با همه‌چیز درگیره، اولین برداشت ما این می‌تونه باشه که: یا«قدرت زیادی در کاره!» یا «حساسیت بالایی!». در مورد تو ریحانه باید گفت با نویسنده ایرانی روبرو هستیم که حامل هر دوی این موارده.
… ما از دریچه‌ی رایتینگ کوچ، یک موفرفری جوان رو با زخم‌های کهنه می‌بینیم که از موهبت خود ناامیده. فکر نمی‌کنی که بخش اعظم این تصور مربوط به شرایط اجتماعی و قضاوت دیگران در مورد توئه؟ پیشنهاد می‌کنیم که در مسیر استقلال مالی، استقلال فکری و هنری خودت رو هم دنبال کنی. قضاوت تنها جایی به کار میاد که اصلاحی رو به ارمغان بیاره. اگر قضاوت دیگران تو رو از هنر که موهبت زیستنه ناامید کنه، در انتخاب اطرافیانت در آینده تجدید نظر کن. زندگی، یک جنگ هر روزه‌ست و هنر سلاح ما در این جنگ نابرابره. پس اگر امروز کسی از تو در مورد تعریف هنر پرسید با سری افراشته پاسخ بده:« با امید دوام آوردن!» و سعی کن تمرکزت رو روی خودت قرار بدی. این اولین گام برای ادامه مسیره و برای برداشتنش باید امیدی داشت.
ما نویسنده‌ایم چون نتوانسته‌ایم در میان تلخی‌ها لبخند بزنیم. اما کسی که در این بین امیدی خلق کنه، هنرمندتره. چرا که هنر در پی یافتن هم‌درد ارجمندتر از هنر برای نشر دردهاست. به شما پیشنهاد خوانش رمان بیگانه از آلبر کامو، و حصار و سگ های پدرم از شیرزاد حسن با ترجمه مریوان حلبچه ای را داریم.
به امید روشنی.
دیدگاهتان را بنویسید