منتی عزیز.

ممنون که دغدغه‌ات رو در مورد صفرتاصد نوشتن با ما در میون گذاشتی. به عنوان یک دوست خوب که به گفته‌ی خودت ازش انتظار داری به در زمینه پیشرفتت کمک کنه، بدون هیچ مقدمه‌ای، چند نکته با تو در میون گذاشته می‌شه:

1. مشخصاً حساسیت بالایی داری که برای هر هنرمندی یک موهبت محسوب می‌شه. اما به یاد داشته باش که:«هر که بامش بیش، برفش بیشتر!» مسمومیت یک ذهن حساس می‌تونه خطرناک‌تر هم باشه. در این مورد خاص، پیشنهاد می‌شه این حساسیت رو به لذت، کشف و کنجکاوی اختصاص بدی، نه به نقد منتقدین. همون‌طور هم که گفتی در خوانش اثرت، خودت معیار تنفر و لذتت هستی و ما این خصیصه رو تشویق می‌کنیم. امیدواریم بتونی این موهبت رو در بخش‌های دیگه هم لحاظ کنی. چرا که: همون‌طور که خودت اولین مخاطب اثرت به شمار می‌ری، اولین منتقد، اولین موافق و اولین مخالف اون هم محسوب می‌شی!
2. پاسخ به این سوال که «اثر خودمون رو از کجا آغاز کنیم و کجا به پایان ببریم؟» معادل این پرسش هستش که:«زندگی از کجا شروع می‌شه و به کجا ختم می‌شه؟» البته که این شخصی‌ترین سوال یک انسان/ نویسنده از خود، اثر و اطرافیانشه. از طرفی دیگه نحوه آغاز و پایان داستان می‌تونه در تمامیت اثر تاثیر حداکثری داشته باشه؛ برای مثال وقتی قصه‌ی ضحاک را از پدرش مرداس آغاز کنیم، به صورت ضمنی به تربیت مرداس خرده گرفته و در خاکستری نشون دادن ضحاک کوشیدیم. هر شخصیت، روایت خود و هر روایت راوی خود رو می‌طلبه. اما همواره، و در تمامی مراحل نوشتن یک شاخصه را در نظر بگیر: صحنه‌ای رو از تمام قصه انتخاب کن که حاوی ذراتی از تمام روایتت باشه.
3. برای آغاز یک نکته‌ی طلایی وجود داره: سعی کن در یک پنجم آغازین متن شخصیت‌های اصلی، تقابل اصلی داستان، روند روایت رو مشخص کنی!
4. در مورد پایان داستان هم می‌شه به یک ترفند قدیمی مراجعه کرد: معمولاً مقدمه و پایان از نظر تلاطم یا آرامش، همزادند. به بیان ساده‌تر اغلب اثر با آرامشِ پیش از طوفان (یا خود طوفان) آغاز شده و به همین آرامش ختم می‌شود.
5. مطالعه آثار برگزیده داستان کوتاه رو از یاد نبر. لطفاً بر روی عبارت «بهترین داستانهای کوتاه» کلیک کرده، و داستان شماره 21 از نسیبه فضل‌اللهی رو با موضوع خیانت ( و ایضا اثر شماره 14 از سپیده نوری جمالویی) را مطالعه کنید.

به امید بهترین‌ها برای تو.