منتی عزیز.

ممنون که این مجموعه رو در جریان چالش پیش‌رو گذاشتی.

تجاوز، از بالاترین درجات شقاوت انسانی‌ست و بسیاری اون رو غیرانسانی‌تر از حتی قتل و شکنجه می‌دونند. هم‌چنین وجود تابوهای هیس‌وارانه در مورد اون باعث می‌شه نوشتن ازش مثل حرکت بر روی شمشیری دولبه بمونه. چرا که هنر به هیچ‌وجه مربی اخلاق نیست و پرداختی عمیق و ظریف به چنین موضوعی، بدون جانبداری‌های اخلاقی می‌تونه به دوئل سختی برای نویسنده تبدیل بشه. به شکلی‌که شاهد بوده‌ایم افرادی با نگاه گزارش‌وارانه، تا ورطه‌ی تمجید از این موضوع هم پیش رفته‌ند!!! از طرفی دیگه باید مراقب بود که در این مسیر، روایت مردانه رو هم مدنظر بگیریم: چرا که بدون وجود روایت مردانه و حذف اون‌ها،به صورت ضمنی زن رو عرضه‌کننده و مرد رو تقاضاگر این ورطه معرفی کردیم که خلاف آموزه‌‌های برابری حقوقی‌ست.

این از هشدارهایی که باید در زمینه‌ی ذهنی مدنظر داشت.

از نظر فنی، شاید بشه درست دست روی همین مساله‌ی تابووارانه گذاشت: داستانی رو تصور کن که در مورد تجاوز باشه؛ با سطوری که با ماژیک بزرگ روی بخش‌های مهمی از اون خط کشیده شده و ما تنها تعداد محدودی از کلمات رو می‌بینیم. کلماتی شرم‌خورده، جملاتی نیمه‌تمام و پاراگراف‌هایی که لب می‌گزند را بخاطر بیار و به این فکر کن که: شاید همین محدودیت، نقطه‌ی عطف داستان باشه؛ درست مثل جونوری که به زندگی‌تون ورود می‌کنه و شما ابتدا از او می‌ترسید. اما شاید نقطه عطف ماجرا، در همین چالش باشه. پس شاید در پاسخ به این پرسش که: « چگونه از تابوها بگریزیم؟ » بشه گفت:

با حرکت به سمت آن!

در ادامه میتونی به لینک تعدادی از آثار منتشره با موضوع تجاوز دسترسی داشته باشی؛ آثاری مثل: بادبادک باز اثر خالد حسینی، پرتغال کوکی اثر آنتونی برجس و رمان تاوان به قلم ایان مک یوئین.

به امید روزهای روشن.