کلاد در ابتدای جمله می‌آید تا از سرعت خوانش مخاطب مطمئن شود!

کلاد در ابتدای جمله می‌آید تا از سرعت خوانش مخاطب بکاهد. اگر خواننده سرسری از جملات مثلاً فلسفی نویسنده بگذرد، کُلاد وی را از پشت سر گرفته، چندان کشیده خفه می‌کند. اگر خواننده در خوانش چکشی صحنه‌های درگیری تعلل بورزد از پشت سر با لگد به گرده‌ی تنبلش می‌کوبد تا نقطه پایان در فرق سرش فرو رود. اما حتماً- پیش هم آمده که کلاد اشتباه کند؛ این وقت‌ها نباید از حق و حقوق مخاطب چیزی بر زبان آورد. گردنه‌گیر، گیر افتاده است و لازم است تا تمام جمله مدیح وی را بگوید. بلکه به تریج قبای کلاد برنخورد. اینجاست که ایشان را از کلاد، به آکلاد ترفیع بخشیده تا یادمان باشد اشتباه امثال «آقا کلاد» -اگر امثالی داشته باشند- عین صواب است.
… بله بله جانم! کلاد می‌تواند خود نویسنده باشد. اما تو هم داری تند می‌روی!

ستاره به بهترین قسمت های متن تعلق دارد

فکر نمی کردم که ستاره اینقدر مهم باشد ولی برعکس، خیلی هم مهم بود!!

به هوش باش!

به هوش باش که ویر دیو فراموشی بود. نخست مادیانی کهر قربانش کردند و چون به یاد نیاورد پسرکی 15 ساله. اما ویر، فراموش کرد و شهری به یادش بنا نهادند ویروکرد نام. و چون ویرو بر سر عهد خدایی خویش پابرجا ماند و به یاد نیاورد مردمان از یادش ببردند.
– پس کِه این روایت را بازمی‌گوید؟
… و اینجاست که باید نشانه‌ای دیگر داشت.

برگیر در نقل قول های خود دست می برد.

برگیر در نقل قول های خود دست می برد. اما به ازای هر نفسی که می­کشید، هزار بار خودش را لعنت می­کرد. پشیمان شده بود و می­دانست که تنفس مونوکسید کربن باعث فلج شدن و مردنش می­شود. برای پشیمانی دیر شده بود چون او دیگر پاهای خود را احساس نمی­کرد

حامل به جملات خجالتی،ترسو،محتاط یا بسیار عمیق کمک می کند که به خواننده بفهمانند بارشان بیشتر از آنچه که نشان می دهند است و یا همه آنچه که نویسنده می خواسته بیان کند نیستند.

حامل به جملات خجالتی،ترسو،محتاط یا بسیار عمیق کمک می کند که به خواننده بفهمانند بارشان بیشتر از آنچه که نشان می دهند است و یا همه آنچه که نویسنده می خواسته بیان کند نیستند. شاید حامل به آدم ها کمک کند که بهتر ناگفته های یکدیگر را بفهمند.که خوبم را از خوبمی که خوب نیست بشناسند،که سرسری از کنار جمله ای که دریایی از معنا در آن است نگذرند،که بدانند کجا کنایه ای درکار بوده و کجا به سبب معذوریت کلمات در ذهن باقی مانده و نوشته نشده اند.حامل فکر می کند با بیرون آمدنش از شیشه ای که سالهاست در عمق الفبا خاک میخورد اوضاع را بهتر می کند…اما اگر حامل تبدیل شد به علامت تکراری که در انتهای هرجمله نه یکی که هزارتا از آن پشت سر هم قطار شده اند چه؟آخر چه کسی میتواند همه ی آنچه را که در ذهنش می گذرد روی کاغذ بیاورد؟ کدام جمله است که ناگفته ای پشت آن نباشد؟اصلا مگر دنیا،دنیای شرلوک هاست که برای هر جمله ساعت ها فکر کنیم که غرض نویسنده چه بوده و چه چیزی در جمله ی ساده ی او نهفته است؟خودمانیم! خوبمی که فرقش را از خوبمی که خوب نیست با حامل بفهمیم مگر ارزشی هم دارد؟شاید حامل با آمدنش خراب کند همه ی شیرینی فهمیدن هایی را که خود جوش فهمیده شده اند و مزه ی کنایه هایی را که با هنرمندی رمزگشایی.من اما نه قضاوت می دانم و نه حوصله ی آن را دارم،این شما و این بطری حامل حامل،اگر باز کردن و معرفی آن را صلاح می دانید که معارفه ای را بیندازید و او را با تعجب و پرسش و بقیه آشنا کنید و اگر نه کافیست بطری را پرتاب کنید و تمام

برای درج در صفحات سفید بی حوصله

سکوت برای درج در صفحات بی‌حوصله. چرا که روایت از حوصله واژه‌ها بیرون بود.

ازاین به بعد موقع نوشتن متن و یا داستان هر جا خواستم شادی را نشان بدهم این علامت نگارشی را می گذارم.

ازاین به بعد موقع نوشتن متن و یا داستان هر جا خواستم شادی را نشان بدهم این علامت نگارشی را می گذارم. اِمووِی، نماد شادی و انرژی، همیشه با لبخند و مثبتی در خدمت است!

برای اثر گذاری و تاکید جمله اخیر دوباره خوانده شود

برای تاثیر گذاری و تاکید دوباره تکرار کنید،این جمله ای بود که هرروز  در برنامه صبحگاهی ،ناظم مدرسه پشت بلندگو میگفت و ما بی آنکه معنی واقعی آن را بدانیم،بارها و بارها با صدای بلند خوانیدیم و تکرارش کردیم….

وقتی هایی که کلمات نمی تونن احساسات رو منتقل کنن

وقتی که کلمات نمی تونن احساسات رو منتقل کنن، رنج آدمو فرا می گیره، چون احساساتت زیاد شدن ولی نمی تونی منتقلشون کنی. در نتیجه فقط خودتو می سوزونن و می مونن

هر جا نیاز به توضیح هست فولانژ میزاریم

هر جا نیاز به توضیح داره فولانژ میزاریم تا نشان بدهیم که قهرمان نمرده و همچنان در سطور میتازد تا به تاکستان بیرون شهر می رسد و …

باعث میشه خواننده فرصت تجزیه جمله رو پیدا کنه

نفس باعث می شود خواننده فرصت تجزیه جمله را پیدا کند. در جملات طولانی نمی توانست احساس اش را بیان کند اما صمیمانه و از ته قلب همه را دوست داشت

زبانم قادر به گفتن سخنی نیست.

زبانم قادر به گفتن سخنی نیست. تکه های خورد شده ی گلدان،چراغ های خاموش و مردی غرق خون.